Immunitet uzyskany przez Kościół w Wolborzu i Borzykowej dawał mu olbrzymią autonomię od władzy centralnej. Odtąd kler i ludzie mieszkający na należących do danego księcia ziemiach zostali wyłączeni spod sądownictwa świeckiego i byli sądzeni przez sądy kościelne.
W okresie rozbicia dzielnicowego Kościół zaczął odgrywać w państwie coraz ważniejszą rolę. Przywilej borzykowski i wolbromski pozwoliły mu w przyszłości stać się głównym orędownikiem zjednoczenia.