W latach 1003-1018 Bolesław Chrobry toczył wojny z Cesarstwem. Ich przyczyną była przedwczesna śmierć Ottona III i włączenie się Bolesława do walk o tron niemiecki, poprzez poparcie okazane margrabiemu miśnieńskiemu – Ekkehardowi. Ostatecznie tron przypadł Henrykowi II. Władca ten nie był przychylnie nastawiony wobec Chrobrego i nie pozwolił mu na zatrzymanie zdobytych po śmierci Ekkeharda Łużyc i Milska. Dodatkowo Bolesław w trakcie wizyty w Niemczech został zaatakowany przez zamachowców, co przelało czarę goryczy.
Bolesław wypowiedział Henrykowi wojnę, której pierwszy etap trwał do zawarcia pokoju w Poznaniu w 1005 r. Był to pokój niekorzystny dla księcia, który utracił Łużyce, Milsko i Czechy. Wkrótce walki wybuchły na nowo i trwały do zawarcia pokoju w Merseburgu w 1013 r. W jego wyniku Bolesław odzyskał Łużyce i Milsko jako lenno otrzymane od cesarza. Ostateczny pokój zawarto w Budziszynie w 1018 r. Na jego mocy Bolesław nie tylko otrzymał Łużyce i Milsko, ale dostał też od cesarza posiłki na wyprawę kijowską.
Wojny Chrobrego z Cesarstwem przyniosły więc pewne nabytki terytorialne, jednak doprowadziły do sporych zniszczeń i skłóciły Polskę z jej dotychczasowym sojusznikiem, za co przyszło zapłacić następcy Chrobrego.
Bolesław Chrobry w latach 1003-1018 toczył wojny z Cesarstwem. Mimo chwilowych nabytków terytorialnych nie przyniosły one korzyści, a jedynie negatywnie wpłynęły na dalsze stosunki między dwoma państwami.