W II połowie XIV w. tron w Polsce przejęły dynastie, które nie miały do tego praw naturalnych. Wobec tego, władcy musieli zabiegać o poparcie szlachty w wielu kwestiach. Ukształtował się w ten sposób system, w którym każdy miał swoją odmienną rolę. Władca nie był już właścicielem państwa, a jego przywódcą i reprezentantem. Zwyciężyła zatem koncepcja Korony Królestwa Polskiego, kiedy to sama ,,korona" była ważniejsza niż osoba władcy.
Możni świeccy i duchowni tworzyli elitę państwa, zasiadając w radzie królewskiej i w niektórych okresach de facto sprawując władzę nad państwem. Mieli olbrzymie wpływy polityczne gwarantowane nadaniami i przywilejami. Rycerstwo posiadało najwięcej wpływów politycznych i gospodarczych. Władcy nadaniami i przywilejami starali się nakłonić ich do wsparcia swej sprawy. Szlachta musiała zgodzić się na decyzje podejmowane przez władcę. Mieszczanie nie mieli dużych praw politycznych. Największą autonomię i potęgę posiadali mieszkańcy Krakowa, jednak poza tym wyjątkiem, reszta miast nie odgrywała żadnej roli politycznej.
Chłopstwo również nie posiadało wpływów politycznych w Polsce. Musiało łożyć podatki na utrzymanie państwa, służyć w wojsku, a od pewnego czasu odrabiać pańszczyznę.
Monarchia stanowa w Polsce służyła szlachcie i możnym, ograniczała jednak znacząco mieszczan i chłopstwo. Doprowadziło to w dłuższej perspektywie do zdobycia władzy nad państwem przez szlachtę.