Wraz z chrztem Polski do kraju przybyło wielu duchownych. Wraz z postępującą chrystianizacją ludności nastąpił rozwój szkolnictwa. Kościoły zakładały szkoły katedralne i zakonne, których zadaniem było edukowanie przyszłych kapłanów. Z biegiem czasu powstawać zaczęły szkoły parafialne, dzięki którym wykształcenie zdobyła arystokracja i bogaci mieszczanie.
W XIV w. w celu podniesienia prestiżu swojego państwa Kazimierz Wielki założył Akademię Krakowską, w której wykształcenie mieli zdobywać przyszli zarządcy kraju. Akademia Krakowska z czasem, po wsparciu przez Jadwigę i Jagiełłę, stała się najważniejszą placówką edukacyjną w Królestwie Polskim. Studiowali w niej nie tylko mieszkańcy Polski i Litwy, ale też Niemcy, Czesi, Ślązacy, Włosi, Szwajcarzy czy Francuzi.
Dostęp do edukacji nie był w średniowieczu powszechny. Na naukę w szkołach parafialnych i na uniwersytetach stać było jedynie arystokrację i bogatych mieszczan. Do powstania Akademii Krakowskiej wiedzę pozyskiwano w szkołach kościelnych, co miało swoje ograniczenia.