W XIV i XV wieku rola rycerstwa w prowadzeniu wojny zmalała. Coraz bardziej rozprzestrzeniała się wciąż udoskonalana broń palna, z którą nie radziła sobie rycerska zbroja. Innym powodem spadku zdolności bojowej rycerstwa był długi czas zbierania takiej armii oraz jej niezdyscyplinowanie.
Coraz częściej sięgano po oddziały zaciężne, które walczyły dla władców za pieniądze. Wojska te, ze względu na swój zawodowy charakter, stosowały bardziej nowoczesną broń, lepszą taktykę oraz walczyły w uporządkowanym szyku. Zwiększyła się również rola artylerii, dzięki czemu wzrosła skuteczność prowadzenia oblężeń.
Rozwój broni palnej i popularność wojsk zaciężnych zmieniła sposób prowadzenia wojen w Europie. Armia opierająca się o zbieranych powoli rycerzy stała się nieefektywna wobec wykorzystania broni palnej i nowych typów wojsk.