Stan duchowny – wszyscy księża i dostojnicy kościelni, zarówno arcybiskupi, jak i drobni księża. Przynależność do niego nie była dziedziczna, mieli odrębne prawo kanoniczne.
Stan rycerski – możnowładcy będącymi wielkimi posiadaczami ziemskimi, ale do tego stanu należeli też biedni rycerzy. Ich przywileje były obwarowane obowiązkiem służby wojskowej, posiadali wewnętrzny system sądów, najważniejsi z nich podlegali bezpośrednio monarsze. Przynależność była dziedziczna.
Stan mieszczański – mieszkańcy miast; ich prawa i obowiązki określały kodeksy prawa miejskiego, podlegali władzy rady miejskiej i sądów. Ludność zajmowała się rzemiosłem bądź handlem.
Stan chłopski – ludność zależna pracująca przy uprawie roli. Była zależna od panów feudalnych, ich prawa i obowiązki były zależne od aktów lokacyjnych.
W średniowieczu wykształciło się społeczeństwo zwane stanowym, polegające na ścisłej hierarchii społecznej.