„Dualizm ludowej pamięci betonowej oficjałki” oznacza, że wydarzenie w sowieckim świecie można rozumieć w dwojaki sposób. W zależności od epoki panującej w ZSRR i pokoleń w nim żyjących różnie podchodzono do sprawy Dnia Zwycięstwa. Pierwsze pokolenia po wojnie pamiętały ten czas jako strach przed wybuchem kolejnej wojny. Z kolei młodsze pokolenie władzy radzieckiej wykorzystywało to wydarzenie jako dumę narodową – pożywkę dla propagandy. Zalewano stare traumy betonowymi pomnikami bohaterów.
Czas wojny był trudnym okresem dla narodu rosyjskiego. W ZSRR inaczej podchodzono do tematu mobilizacji podczas konfliktu zbrojnego – nie skupiano się bardzo na ochronie ludzi, starano się wygrać za wszelką cenę.