Baśnie są ważnym składnikiem dziedzictwa kulturowego każdego narodu. Ich autorami są często osoby anonimowe, członkowie ludów żyjących w najdawniejszych czasach, gdy nie posługiwano się powszechnie pismem. Zbiorową wiedzę, doświadczenia, a także ciekawe opowieści przekazywano ustnie z pokolenia na pokolenie. Takie baśnie nazywamy ludowymi. Czasami przy tytule baśni widnieje nazwisko osoby, która nie wymyśliła tej opowieści, a jedynie literacko ją opracowała.
Przykładem opracowanej baśni jest Brzydkie kaczątko. Kiedy byłam/byłem młodszy poznałam/poznałem ponadto takie baśnie jak O rybaku i złotej rybce, Mała syrenka. Są też baśnie zwane literackimi. Mistrzem takich utworów był duński pisarz Hans Christian Andersen. Moja ulubiona baśń tego autora to Królowa śniegu. Znam też innych baśniopisarzy, np. Braci Grimm, Charles Perrault.
Baśń to niewielki utwór pisany prozą, którego akcja dzieje się w nieokreślonym miejscu i czasie. Zawiera cudowność, występują w niej nadprzyrodzone przedmioty, postacie i wydarzenia, np. kije samobije, wróżki, przemiana w żabę. Świat nadprzyrodzony współistnieje w niej ze światem realnym. Najczęściej opowiada o walce dobra ze złem, w której dobro zawsze wygrywa. Odwołuje się do wierzeń ludowych, znajduje się w niej mądrość ludowa, nauka moralna.