„Dżuma” jest powieścią o charakterze parabolicznym, o czym świadczą:
- Prostota fabuły, w której to bohaterowie symbolizują określone postawy, a nieokreślony czas akcji niesie ze sobą głębsze, metaforyczne znaczenie – dżuma staje się symbolem zła, które nasila się, gdy jednostka zaraża drugą złem. W związku z tym Rieux wskazuje, że życie powinno być prowadzone w taki sposób, by unikać rozprzestrzeniania dżumy wobec drugiego człowieka. Powieść przenosi moralne przesłanie, a stwierdzenie „każdy nosi w sobie dżumę” podkreśla, że w każdym człowieku toczy się walka dobra ze złem, i konieczne jest dążenie do szerzenia dobra, a nie zła.
- Niespodziewane uderzenie zarazy w miasto może równocześnie odnosić się do nieprzewidywalności życia; jednostka nie posiada pełnej kontroli nad swoim losem, ponieważ tragedia może przydarzyć się w każdym momencie.
- Umieszczenie akcji w latach 40. XX wieku pozwala interpretować powieść jako parabolę II wojny światowej; wiele przedstawionych wydarzeń przypomina okres wojenny, a postawy bohaterów wobec zarazy mają analogię do postaw ludzi wobec wojny (np. Cottard czerpie korzyści z sytuacji, podobnie jak kolaboranci wykorzystywali okoliczności wojenne).
„Dżuma” jest nie tylko opowieścią o konkretnym czasie i miejscu, ale także uniwersalną parabolą o złożoności ludzkiego życia, walki dobra ze złem i nieprzewidywalności losu.