Środki poetyckie użyte w utworze do stworzenia iluzji partyjnego przemówienia mają charakter eksperymentu lingwistycznego. Środki parodiujące i ujawniające pustosłowie mówcy to:
- Bezsensowne sformułowania charakterystyczne dla nowomowy, które sugerują, że mówca nie przekazuje niczego istotnego ani konkretnego słuchaczom, np. „Żyjemy [...] w epoce ciągłych wysiłków na rzecz; na tej podstawie zostaną / nakreślone perspektywy; będę wyrazicielem, / wyrażając [...] przeświadczenie”
- Przerzutnie, które oddają styl mów partyjnych i sugerują brak retorycznych umiejętności mówcy np. „wykreślane będą / zdania; przeświadczenie, że / żyjemy”
- Powtarzanie słowa „nieprawda”, co jednocześnie odwołuje się do języka potocznego, wskazując na nieporadność mówcy, oraz obnaża fałszywość i obłudę jego wypowiedzi.
- Frazeologizmy pozbawione znaczenia, takie jak „określona epoka”, mające wprowadzić zamieszanie w umyśle odbiorcy.
- Wstawianie słów w nawiasach pełniących funkcję didaskaliów, które rozbijają zdania i wyrazy, podkreślając chaotyczność i brak spójności wypowiedzi np. „Żyjemy w określonej e (brzęk odstawianej / szklanki) poce”
- Zestawienie słów o podobnym brzmieniu, należących do jednej rodziny wyrazów, co oddaje nieskładny i pozbawiony treści charakter przemówienia, np. „określonej, podkreślił, nakreślone, wykreślane, przekreślone”.
Wszystkie te elementy razem nadają wierszowi „Określona epoka” charakter eksperymentu lingwistycznego, który dekonstruuje konwencje partyjnych przemówień, eksponując ich pustosłowie i brak komunikatywności.