Społeczna natura człowieka według teorii Arystotelesa wynika z tego, że człowiek jest obdarzony mową. Dzięki niej może określić, co jest pożyteczne, szkodliwe, sprawiedliwe lub niesprawiedliwe. Potrafi również odróżnić dobro od zła. Wspólnota tak scharakteryzowanych ludzi może być podstawą do stworzenia rodziny i państwa.
Arystoteles określił człowieka jako istotę, która jest stworzona do życia w społeczeństwie, bardziej niż jakiekolwiek inne zwierzę. To, co mu daje wyższość nad innymi, to możliwość posługiwania się mową. Dzięki niej wie, co jest dobre, złe lub sprawiedliwe. W ten sposób człowiek może tworzyć rodziny i państwa.