Praska Wiosna była okresem politycznej liberalizacji w Czechosłowacji, który rozpoczął się na początku 1968 roku i zakończył się interwencją zbrojną Związku Radzieckiego i innych państw Układu Warszawskiego w sierpniu tego samego roku. W latach poprzedzających Praską Wiosnę, Czechosłowacja była rządzona przez komunistyczny reżim, który był bardzo restrykcyjny i kontrolowany przez Związek Radziecki.
Na początku 1968 roku, nowy przywódca Komunistycznej Partii Czechosłowacji, Alexander Dubček, zapoczątkował program reform, znany jako „socjalizm z ludzką twarzą”. Ten program miał na celu wprowadzenie pewnych elementów demokracji i liberalizacji gospodarki, jednocześnie utrzymując socjalistyczną strukturę kraju.
Praska Wiosna była jednym z pierwszych znaczących ruchów sprzeciwu wobec komunistycznego reżimu w bloku wschodnim. Choć zakończyła się interwencją zbrojną i przywróceniem autorytarnych rządów, wydarzenie to miało długotrwały wpływ na psychikę i aspiracje ludzi w Czechosłowacji, jak również w innych krajach za Żelazną Kurtyną.
Dubček chciał złagodzić cenzurę, pozwolić na większą swobodę wypowiedzi, wprowadzić pewne reformy ekonomiczne i dać większą autonomię Słowacji
Jednak Związek Radziecki i inne kraje Układu Warszawskiego zaniepokoiły się tym, co uważały za odejście od komunizmu i możliwe osłabienie swojej pozycji w Europie Wschodniej. Związek Radziecki nalegał, aby Dubček zrezygnował z reform, ale ten nie zgodził się na to.
W nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 roku, wojska Związku Radzieckiego wraz z kontyngentami z innych krajów Układu Warszawskiego (z wyjątkiem Rumunii) wkroczyły do Czechosłowacji. W wyniku tej inwazji doszło do starć, w których zginęło kilkadziesiąt osób, a setki zostały ranne.
Dubček i inni przywódcy zostali aresztowani i przewiezieni do Moskwy. Po kilku dniach negocjacji zostali zmuszeni do wycofania większości reform. W rezultacie Czechosłowacja wróciła do autorytarnego stylu rządów.