Polityka władz PRL wobec protestantów społecznych w Poznaniu w czerwcu 1956 roku była nieodpowiednia i brutalna. Protesty te były wyrazem niezadowolenia społecznego z warunków życia i polityki państwa. Zamiast rozważać i reagować na postulaty protestujących, władze podjęły represje, które doprowadziły do ofiar śmiertelnych i licznych ranionych. To działanie władz było próbą stłumienia głosu i tłumienia opozycji, zamiast dialogu i rozwiązania problemów społecznych. Ostatecznie polityka władz PRL wobec protestantów społecznych w Poznaniu w czerwcu 1956 roku spotkała się z krytyką zarówno w kraju, jak i za granicą.
Polityka władz PRL wobec protestantów społecznych w Poznaniu w czerwcu 1956 roku charakteryzowała się represjami i stosowaniem przemocy w celu stłumienia protestów. Władze nie uwzględniały głosu i żądań społeczeństwa, a zamiast tego używały siły w celu utrzymania kontroli i utrzymania istniejącego porządku. To podejście wywołało jeszcze większe niezadowolenie i wzrost napięć społecznych. Polityka ta była niezgodna z zasadami demokracji i poszanowania praw obywatelskich. Wydarzenia te przyczyniły się do narastania frustracji i dalszego podważania legitymacji władz komunistycznych.