Przed II wojną światową Żydzi nie posiadali własnego państwa. Wielu z nich mieszkało w Palestynie. Jednak w kraju tym żyła głównie ludzkość arabska. W 1947 roku zgromadzenie ogólne ONZ zdecydowało o podziale Palestyny na część żydowską oraz arabską. Jerozolima miała pozostać pod kontrolą międzynarodową. Rok później Żydzi proklamowali powstanie państwa Izrael.
Powstanie Izraela w 1948 roku, ogłoszone przez liderów żydowskich po wycofaniu się Brytyjczyków z Palestyny, natychmiast wywołało wojnę z sąsiednimi państwami arabskimi. Podjęta bez konsultacji z większością mieszkańców Palestyny decyzja o podziale była odbierana jako naruszenie ich praw do samostanowienia, co wywołało trwały konflikt i niezadowolenie, które trwają do dzisiaj. W wyniku tych działań ponad 700 000 Palestyńczyków uciekło lub zostało wysiedlonych ze swoich domów, co doprowadziło do nierozwiązanej do dzisiaj kwestii uchodźców palestyńskich.
Kilka państw arabskich zaatakowało Izrael. Jednak obronił on swoje terytorium, a nawet je powiększył. Atak na Izrael odbił się echem na świecie. Początkowo oba mocarstwa (USA i ZSRR) udzielały pomocy Izraelowi. Stany Zjednoczone pozostały konsekwentne w tej polityce, natomiast Związek Radziecki stopniowo zaczął wspierać państwa arabskie.
Konflikt izraelsko-arabski oraz sytuacja w Izraelu i Palestynie są głęboko zakorzenione w regionie Bliskiego Wschodu i stanowią źródło trudności i napięć do dzisiaj. Napięcia i konflikty na linii izraelsko-arabskiej mają wpływ na cały region Bliskiego Wschodu. Istnieje trudność w osiągnięciu trwałego porozumienia i pokoju, co prowadzi do cyklicznych wybuchów przemocy, konfrontacji militarnej, zamachów i represji, które negatywnie wpływają na życie mieszkańców regionu.