Sposoby realizacji doktryny Trumana obejmowały m.in.:
1. Plan Marshalla: W 1947 roku Stany Zjednoczone wprowadziły Plan Marshalla, który był programem pomocy gospodarczej dla krajów europejskich, mającym na celu odbudowę ich gospodarek i wzmocnienie ich odporności na komunizm. Ten plan był częścią realizacji doktryny Trumana.
2. Powstanie NATO: W 1949 roku Stany Zjednoczone były jednym z założycieli Paktu Północnoatlantyckiego (NATO), którego celem było stworzenie kolektywnej obrony państw zachodnich przed potencjalną agresją ze strony ZSRR i państw bloku wschodniego.
3. Interwencje wojskowe: Stany Zjednoczone angażowały się w interwencje wojskowe w różnych regionach świata, które miały na celu powstrzymanie ekspansji komunistycznej. Przykładem tego są interwencje w Korei w latach 50. oraz wietnamskiej wojny w latach 60. i 70.
4. Polityka powstrzymywania: Doktryna Trumana była również związana z polityką powstrzymywania (containment policy), która polegała na ograniczaniu ekspansji komunizmu poprzez tworzenie sojuszy, wsparcie dla państw opornych na komunizm i utrzymanie równowagi sił.
Doktryna Trumana została ogłoszona przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Harry'ego S. Trumana w marcu 1947 roku w kontekście narastającego zagrożenia komunistycznego na świecie, zwłaszcza po II wojnie światowej. Ogłoszenie doktryny Trumana było odpowiedzią na sytuację w Europie, gdzie narastało napięcie między blokiem zachodnim a blokiem wschodnim pod przewodnictwem Związku Radzieckiego.
Głównym celem doktryny Trumana było zatrzymanie ekspansji komunizmu i ochrona państw wolnych przed wpływami ZSRR. Truman podkreślał konieczność udzielenia pomocy gospodarczej i militarnych środków obrony państwom, które są zagrożone komunizmem. Doktryna Trumana była podstawą dla dalszych działań politycznych i militarnych Stanów Zjednoczonych w okresie zimnej wojny.