Stosunek autora tekstu do tak zwanych kułaków jest na wskroś negatywny. Oskarża ich o knucie, o spiski oraz o ubijanie interesów na cierpieniu ludu pracującego. Tekst ten korzysta z uproszczeń i stereotypów, które ułatwiają przekazywanie przekazu i manipulację odbiorcą. Może to obejmować generalizowanie, demonizowanie przeciwników lub nadmierne uogólnianie. Jest to wyraźny znak, że jest to tekst stworzony na potrzeby propagandy.
W okresie PRL (Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej) propagandowa kampania przeciwko kułakom, czyli bogatym chłopom, miała na celu mobilizację społeczeństwa wiejskiego do poparcia polityki kolektywizacji i nacjonalizacji rolnictwa. Miała także służyć osłabieniu i eliminacji klasy właścicieli ziemskich.
Propaganda przeciwko kułakom opierała się na kilku charakterystycznych cechach:
1. Demonizacja: Kułaków przedstawiano jako wyzyskiwaczy, szkodników społecznych i wrogów postępu. Wykorzystywano negatywne stereotypy i obrazy, które miały wywołać w społeczeństwie antypatyczne i negatywne emocje wobec tej grupy.
2. Uproszczenia i generalizacje: Propaganda skupiała się na jednostronnym i uproszczonym obrazie kułaków, ignorując różnice i indywidualne okoliczności. Grupowano ich razem jako jednolitą klasę wroga.
3. Powtarzalność: Hasła i slogany przeciwko kułakom były powtarzane i wzmocnione w różnych mediach, takich jak plakaty, gazety czy radiostacje, aby wpływać na świadomość społeczną i wywoływać silne emocje.
4. Mobilizacja społeczna: Propaganda miała na celu mobilizację chłopów i masy robotniczej do poparcia polityki kolektywizacji, w której ziemia i gospodarstwa były przekazywane na rzecz państwa i spółdzielni rolniczych.