Dwubiegunowy układ sił na świecie odnosi się do okresu po II wojnie światowej, w którym dwie główne potęgi światowe – Stany Zjednoczone i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) – rywalizowały ze sobą o dominację na arenie międzynarodowej.
W tym układzie Stany Zjednoczone reprezentowały kapitalizm i demokrację, podczas gdy ZSRR stawał po stronie socjalizmu i komunizmu. Oba supermocarstwa były uzbrojone w potężne arsenały nuklearne i prowadziły intensywną rywalizację militarystyczną, polityczną i gospodarczą na wielu frontach.
Konflikt między dwoma blokami przyczynił się do powstania wielu regionalnych konfliktów, takich jak wojna w Korei, wojna wietnamska i wojna zimowa w Afganistanie. Obie strony również konkurowały o wpływy w innych regionach, wspierając różne kraje i grupy rebelianckie.
Dwubiegunowy układ sił na świecie doprowadził do narastającego napięcia i rywalizacji między Stanami Zjednoczonymi a ZSRR. Sytuacja ta trwała do lat 80., a następnie zaczęła się zmieniać w wyniku wielu czynników, w tym wewnętrznych problemów w ZSRR, zmian politycznych i gospodarczych, a także dialogu między dwoma mocarstwami. Ostatecznie, upadek ZSRR w 1991 roku oznaczał koniec dwubiegunowego układu sił na rzecz bardziej złożonej i wielośrodkowej dynamiki globalnej.