Główne elementy tej transformacji:
1. Liberalizacja cen i handlu: pierwszym krokiem w transformacji było uwolnienie większości cen i usunięcie ograniczeń handlowych, co pozwoliło na swobodne funkcjonowanie mechanizmu rynkowego.
2. Stabilizacja makroekonomiczna: w celu powstrzymania galopującej inflacji, rząd wprowadził ścisłą politykę pieniężną i fiskalną, która obejmowała ograniczenie druku pieniądza i redukcję deficytu budżetowego.
3. Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych: wielki sektor publiczny był charakterystyczny dla gospodarki centralnie planowanej. Proces prywatyzacji, który rozpoczął się na początku lat 90., miał na celu przeniesienie własności tych przedsiębiorstw do sektora prywatnego.
4. Reforma systemu bankowego: w ramach transformacji przeprowadzono również gruntowną reformę systemu bankowego, tworząc nowoczesny system banków komercyjnych i centralny bank emisyjny, którym jest Narodowy Bank Polski.
5. Reforma systemu podatkowego i zabezpieczeń społecznych: wprowadzono nowy system podatkowy, mający na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego, oraz reformy systemu zabezpieczeń społecznych, mające na celu ochronę najbardziej narażonych grup społecznych.
Transformacja gospodarcza Polski po 1989 roku była procesem przechodzenia od gospodarki centralnie planowanej do gospodarki rynkowej. Często nazywa się ją „szokiem terapeutycznym” lub „planem Balcerowicza”, od nazwiska Leszka Balcerowicza, ówczesnego ministra finansów i głównego architekta reform. Nie była ona łatwa. W krótkim okresie przyniosła wzrost bezrobocia i nierówności społecznych. Jednak w dalszej perspektywie reformy te pomogły Polsce osiągnąć stabilny wzrost gospodarczy, znacznie poprawić standard życia Polaków oraz zintegrować gospodarkę z globalnym systemem handlu i finansów.