W latach 1976−1979 w Polsce zarysował się zorganizowany ruch opozycyjny skupiający się na obronie praw człowieka i wolności obywatelskich. Kluczową rolę odegrał Komitet Obrony Robotników (KOR), który zainicjował działalność na rzecz represjonowanych po protestach w 1976 roku.
Rozwinęły się także niezależne związki zawodowe, a tzw. „bibuła” stanowiła ważny kanał komunikacji niecenzurowanej. Kościół Katolicki odgrywał znaczącą rolę jako bastion ducha oporu, zwłaszcza podczas historycznej wizyty papieża Jana Pawła II w 1979 roku. Kontakty z zagranicznymi grupami oraz współpraca różnych organizacji opozycyjnych, jak Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), doprowadziły do wypracowania szerokiej platformy sprzeciwu wobec reżimu komunistycznego.
W efekcie, te działania doprowadziły do stworzenia szerokiej bazy społecznej, która była nie tylko niezadowolona z komunistycznego reżimu, ale także coraz bardziej świadoma swojej siły i zdolności do wpływania na losy kraju. To przygotowało grunt pod masowe ruchy oporu, takie jak „Solidarność”, które wyłoniły się na początku lat 80. i ostatecznie doprowadziły do upadku komunizmu w Polsce na przełomie lat 80. i 90.