Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce w grudniu 1981 roku, Kościół Katolicki odegrał kluczową rolę jako mediator i obrońca praw człowieka oraz jako siła moralna i duchowa, która sprzeciwiała się represjom władz komunistycznych.
Kościół stał się ważnym kanałem dystrybucji pomocy humanitarnej dla ludności, która cierpiała z powodu ograniczeń wprowadzonych przez stan wojenny. Pomoc ta obejmowała żywność, leki i inne niezbędne artykuły. Wiele opozycjonistów, w tym członków „Solidarności”, zostało internowanych podczas stanu wojennego. Kościół Katolicki nie tylko publicznie wypowiadał się przeciwko tym represjom, ale także oferował praktyczne wsparcie dla internowanych i ich rodzin.
Księża często pełnili funkcję pośredników między władzami a społeczeństwem, starając się złagodzić napięcia i doprowadzić do dialogu. Kościół używał swojej pozycji, aby nawoływać do poszanowania praw człowieka i do zakończenia represji. Msze święte i inne obrzędy religijne były nie tylko okazją do praktykowania wiary, ale także do wyrażania solidarności i jedności w obliczu represji.
Kościół Katolicki stał się jednym z najważniejszych filarów oporu społecznego w czasach stanu wojennego, używając swojej moralnej i duchowej autorytetu, aby bronić wartości, takich jak prawa człowieka, wolność i godność. Działania Kościoła Katolickiego przyczyniły się do osłabienia pozycji reżimu komunistycznego w Polsce i do ostatecznego przełomu, który doprowadził do upadku komunizmu pod koniec lat 80. W tym sensie Kościół odegrał ważną rolę w kształtowaniu nowoczesnej historii Polski.