1) rozwój "Solidarności"
Powstanie „Solidarności” w 1980 roku, po strajkach w Stoczni Gdańskiej, doprowadziło do zrzeszenia milionów Polaków w niezależnym związku zawodowym, który żądał reform politycznych i ekonomicznych.
2) kryzys ekonomiczny
Polska w tym okresie doświadczała poważnego kryzysu ekonomicznego, z niedoborami towarów, wysoką inflacją i zadłużeniem zagranicznym. To pogarszało sytuację społeczną i podsycało niezadowolenie.
3) presja ZSRR
Związek Radziecki obawiał się, że ruch „Solidarność” może inspirować podobne ruchy oporu w innych krajach bloku wschodniego. Władze ZSRR wywierały presję na polskie przywództwo, aby podjęło kroki w celu zahamowania rosnącej siły „Solidarności”.
4) eskalacja protestów
W 1981 roku, protesty i strajki stały się coraz bardziej powszechne w Polsce. Władze obawiały się, że sytuacja może wymknąć się spod kontroli i doprowadzić do otwartego buntu.
Generał Wojciech Jaruzelski, który był wtedy przewodniczącym Rady Państwa i Pierwszym sekretarzem PZPR, utrzymywał, że wprowadzenie stanu wojennego było konieczne, aby zapobiec interwencji Związku Radzieckiego w Polsce. Jednak wielu ludzi uważa to za pretekst do usunięcia „Solidarności” i utrzymania władzy komunistycznej. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku, wojsko zostało rozmieszczone na ulicach, aresztowano tysiące działaczy „Solidarności”, wprowadzono godzinę policyjną, zakazano zgromadzeń i ograniczono swobodę prasy.