Preambuła Konstytucji RP z 1997 roku zaczyna się od odwołania do Boga lub do uniwersalnych wartości zaczerpniętych z innych źródeł w zależności od przekonań czytającego. Następnie odwołuje się do tych, którzy dali życie, cierpieli i ginęli za Polskę, a także do tych, którzy przekazali nam, Polakom, dziedzictwo wolności.
Preambuła wyraża szacunek dla suwerenności, demokracji i sprawiedliwości, a także dla tych, którzy przyczynili się do odzyskania niepodległości. Wskazuje na potrzebę ochrony narodowej tożsamości, języka i kultury, a także na konieczność poszanowania praw innych narodów i państw.
Preambuła podkreśla, że konstytucja jest wyrazem woli całego narodu – zarówno tych, którzy mieszkają w kraju, jak i tych, którzy mieszkają poza jego granicami. Wskazuje również na konieczność budowania społeczeństwa opartego na sprawiedliwości społecznej, a także na respektowaniu praw człowieka i obywatela.
Preambuła kończy się wezwaniem do przestrzegania konstytucji przez wszystkich obywateli i instytucje państwowe, a także do dbania o dobro wspólne, które jest podstawą organizacji i działania państwa.
Preambuła do Konstytucji RP jest rodzajem manifestu, który wyraża podstawowe wartości i cele narodu polskiego. Jest to swoisty „wstęp” do konstytucji, który nie zawiera bezpośrednich norm prawnych, ale stanowi ramy interpretacyjne dla reszty dokumentu.