Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL), podobnie jak wiele innych państw komunistycznych, doświadczyła wielu wewnętrznych walk o władzę, masowych protestów obywateli o prawa obywatelskie oraz chronicznych braków towarów na rynku.
1. Walki o władzę między frakcjami PZPR: Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR), jedyna legalna partia w PRL, była często miejscem wewnętrznych walk o władzę. Frakcje w PZPR różniły się zarówno pod względem ideologicznym, jak i osobistym, co prowadziło do konfliktów o wpływy i kontrolę nad partią. Przykładem może być konflikt między frakcją „partyzantów” a „pułkownikami” w latach 50., czy później rywalizacja między frakcjami „technokratów” i „dogmatyków” w latach 70.
2. Walka obywateli o prawa obywatelskie: Mimo represji i cenzury, polscy obywatele wielokrotnie wyrażali swoje niezadowolenie i domagali się większych swobód obywatelskich. Najbardziej znane są protesty robotników w 1956, 1970 i 1976 roku oraz strajki w 1980 roku, które doprowadziły do powstania „Solidarności” – pierwszego niezależnego od władz związku zawodowego. „Solidarność” stała się ważnym ruchem społecznym, walczącym o prawa obywatelskie i demokratyzację kraju.
3. Brak towarów na rynku: Gospodarka PRL była zdominowana przez planowanie centralne, które nie było w stanie efektywnie zaspokoić potrzeb konsumentów. Doprowadzało to do chronicznych braków towarów, długich kolejek i szarej strefy. Braki te dotyczyły zarówno podstawowych towarów, jak żywność czy odzież, jak i luksusowych produktów. Zjawisko to było jednym z głównych powodów niezadowolenia społecznego i protestów.
Wszystkie te czynniki doprowadziły do stopniowego osłabienia PRL, a ostatecznie do jej upadku w wyniku rozmów Okrągłego Stołu i wyborów w 1989 roku. W czerwcu 1989 roku odbyły się wybory, które stały się symbolicznym końcem PRL. Choć wybory do Sejmu nie były w pełni wolne (tylko 35% miejsc było dostępnych dla kandydatów niezależnych), to „Solidarność” wygrała praktycznie wszystkie dostępne miejsca, a także zdobyła ogromną większość w Senacie.