Kierunki polityki zagranicznej Polski po 1990 r.:
· z Watykanem: konkordat, uregulowanie stosunków dyplomatycznych,
· z Izraelem: wznowienie stosunków dyplomatycznych,
· z Niemcami: rozpoczęcie pojednania, traktat o dobrym sąsiedztwie,
· TrójkątWeimarski: sojusz z Niemcami i Francją mający na celu wspomaganie integracji Europy Środkowej i Zachodniej,
· TrójkątWyszehradzki: sojusz z Czechosłowacją i Węgrami,
· z Litwą, Białorusią i Ukrainą – wspieranie dążeń niepodległościowych,
· z Rosją – dobre kontakty z Jelcynem.
Oprócz tego w 1991 r. Polska stała się członkiem Rady Europy, w 1996 r. została przyjęta do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, w 1999 r. do NATO a w 2004 r. do Unii Europejskiej.
Wcześniej Polska nie mogła należeć do tych ważnych sojuszów międzynarodowych ze względu na sprzeciw ZSRS. Lata 90. były bardzo istotne i pełne nowych kontaktów i sojuszów na arenie międzynarodowej ze względu na to, że Polska pierwszy raz od dziesiątek lat zaczynała wchodzić na arenę międzynarodową jako suwerenny podmiot.