Na mocy aktu lokacji mieszczanie uzyskali od władcy okres wolnizny (brak opłat przez określony okres) i mogli cieszyć się udogodnieniami pochodzącymi z zastosowania lepszego dla ludności prawa niemieckiego.
Okres wolnizny był zwykle określany w akcie lokacyjnym. W przypadku budowy nowej wsi lub miasta na tzw. surowym korzeniu, okres ten mógł trwać nawet 25 lat.