Stany w Polsce zaczęły się formować w wyniku nadawania przez władców przywilejów konkretnym grupom społecznym. Rozwój miast spowodował wykształcenie się warstwy mieszczańskiej, podczas gdy rozwój wsi – chłopstwa. Właścicielami miast i wsi był natomiast kler i rycerstwo, a więc stany, które w okresie rozbicia dzielnicowego uzyskały od książąt liczne przywileje (przywilej z Cieni, przywileje z Łęczycy).
Pierwszym znanym na ziemiach polskich przywilejem stanowym był akt wydawcy przez księcia Władysława Laskonogiego w 1228 r.