„Teatr w teatrze” to jedna z technik stosowanych przez dramaturgów. Szekspir zastosował ją, by ujawnić wewnętrzne myśli i uczuć postaci.
W akcie III, scenie II Hamlet prosi swojego przyjaciela Horacego, aby wspierał go w planie zdemaskowania swojego wuja Klaudiusza jako mordercy swojego ojca. W tym celu zleca aktorom wystawienie sztuki, która ma przedstawić podobną sytuację do zabójstwa króla przez Klaudiusza. W trakcie przedstawienia Hamlet obserwuje reakcje Klaudiusza, co ujawnia jego wewnętrzne uczucia i myśli. Ponadto sama sztuka ma za zadanie przekazać widzom główny temat sztuki, czyli to, że prawda zawsze w końcu wyjdzie na jaw. „Teatr w teatrze” w Hamlecie nie tylko służy jako narzędzie do ujawniania postaci i tematu, ale także odzwierciedla metafizyczną naturę teatru i sztuki w ogóle. Poprzez przedstawienie fikcyjnej opowieści wewnątrz innej fikcyjnej opowieści, Szekspir wskazuje na to, że teatr jest zawsze tylko iluzją, która może jednak ujawnić prawdę o ludzkiej naturze i ludzkich relacjach.
Motyw „teatru w teatrze” w Hamlecie jest istotnym wątkiem, ponieważ obrazuje on, że ludzkie życie to gra i dzięki niemu Szekspir uwydatnia wiele ludzkich wad.