Określenie "piękna w ruchu" odnosi się do baroku, ponieważ w tym okresie sztuka nabrała dynamicznej formy, wyrażającej ruch i emocje. Barokowe dzieła sztuki cechowały się przepychem, bogactwem dekoracji i użyciem światła i cienia, które dodawały wrażenia ruchu. Przykładami barokowych dzieł sztuki, które doskonale ilustrują to określenie, są rzeźby Berniniego, takie jak Ekstaza św. Teresy czy Apollo i Dafne, gdzie postacie zdają się poruszać i oddawać emocje. Również obrazy Caravaggia, jak Zdjęcie z krzyża czy Bacchus ukazują dynamikę i dramatyzm w ruchu postaci oraz użycie światła i cienia, które nadają wrażenie ruchu.
Natomiast określenie "piękna w trwaniu" odnosi się do renesansu, ponieważ w tym okresie sztuka skupiała się na idealizacji ludzkiego ciała i jego harmonijnej proporcji, a także na odwzorowaniu rzeczywistości w sposób realistyczny i precyzyjny. Zamiast ruchu, renesansowe dzieła sztuki odznaczają się spokojem, harmonią i równowagą. Przykładami renesansowych dzieł sztuki, które najlepiej ilustrują to określenie, są obrazy Leonarda da Vinci, takie jak Mona Lisa czy OstatniaWieczerza, gdzie postacie są spokojne i spoglądają prosto w oczy widza, co nadaje dziełom wrażenie harmonii i równowagi. Również rzeźby Michała Anioła, jak Dawid czy Pieta, wyrażają idealne proporcje i równowagę, co przyciąga wzrok widza i zachwyca swoją statyczną piękną formą.
„Piękno w trwaniu” odnosiło się do epoki renesansu i do przykładów tego nurtu w sztuce należą dzieła takie jak: Mona Lisa, Ostatnia Wieczerza czy Dawid. Do dzieł, które przedstawiają „piękną w ruchu”, zaliczyć można barokowe obrazy, na przykład Ekstazę świętej Teresy czy Apollo i Dafne.