· Od zimy 1914–1915 na froncie zachodnim trwała tzw. wojna pozycyjna. Polegała ona na tym, że dwie strony konfliktu zbrojnego stały naprzeciw siebie w nieprzerwanej ciągłej linii. Tworzyły ją łańcuchy okopów, schronów oraz zasieków z drutu kolczastego. Obrona miała przewagę nad atakiem. Takich umocnień nie można było zdobyć samym atakiem piechoty. Potrzebny był ogień artyleryjski. W pierwszej kolejności należało zniszczyć zasieki drutu kolczastego. Używano więc broni do ostrzeliwania celów położonych blisko: miotaczy min i moździerzy.
· Wojna pozycyjna w przypadku równowagi sił nie mogła doprowadzić do zwycięstwa którejkolwiek strony. Dopiero w 1918 roku przewaga liczebna i zbrojna państw sprzymierzonych doprowadził do zerwania z wojną pozycyjną i pozwoli przejść do wojny zaczepnej z Niemcami.
· 31 stycznia 1917 roku Niemcy ogłosiły, że począwszy od dnia 1 lutego, rozpoczyna się prowadzona przez nich nieograniczona wojna podmorska. W związku z tym niemieckie łodzie podwodne miały zatapiać wszystkie okręty (statki pasażerskie i handlowe) na wodach okalających Francję, Wielką Brytanię i Włochy. Miały być atakowane z całą bezwzględnością okręty nie tylko państw biorących udział w wojnie, ale także statki państw neutralnych.
· Akt wypowiedzenia przez Niemcy deklaracji o nieograniczonej wojnie podwodnej był bezpośrednią przyczyną przystąpienia do wojny Stanów Zjednoczonych po stronie państw sprzymierzonych. 6 kwietnia 1917 roku Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Niemcom.
W walkach na froncie zachodnim użyto wielu nowoczesnych rodzajów broni, w tym maszynowej i chemicznej, co zwiększało skalę zniszczenia i ofiar wśród wojsk i cywilów. Wiele bitew, takich jak bitwa pod Ypres czy bitwa o Sommę, zakończyło się ogromnymi stratami, co wpłynęło na morale i wytrwałość żołnierzy na froncie.