Wielką Kartę Swobód wydał król Jan Bez Ziemi w 1215 r. Dokument ten był przywilejem, przypominającym umowę między królem a jego poddanymi. Ograniczał władzę królewską, zwłaszcza w kwestii podatkowej (król nie mógł nakładać podatków bez zgody rady królestwa) i sądowej (zakaz aresztowania lub karania bez wyroku sądowego).
Wielka Karta Swobód precyzowała także prawa baronów, duchowieństwa oraz zakres swobód ludności niższych klas społecznych.
