Do zewnętrznych przyczyn upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów zalicza się:
· wzrost znaczenia i potęgi Austrii, Prus i Rosji, który jest możliwy między innymi dzięki upadkowi starych potęg – Turcji i Szwecji,
· rozwój gospodarczy trzech mocarstw umożliwia im stworzenie nowoczesnych i liczebnych armii,
· powstanie koalicji antyfrancuskiej w 1792 r., które prowadzi do zbliżenia się krajów zaborczych – Francja wypowiada wtedy wojnę Austrii, która zostaje wsparta przez Prusy,
· Rosja i Austria są w jednym stronnictwie, gdy Rosja prowadzi wojnę z Turcją w 1788 r.
· wcześniejsze współprace mocarstw sprawiają, że są one ze sobą zgodne w sprawie podziału ziem polskich.
Do przyczyn wewnętrznych należą:
· zniszczenia wojenne w XVII oraz XVIII w., które prowadzą do kryzysu gospodarczego
· w wyniku prowadzonych wojen oraz chorób ludność Rzeczypospolitej spadła o 1/3,
· kryzys i spadek ludności w konsekwencji prowadził do braku możliwości utworzenia silnej armii,
· pośród szlachty panował brak zgody, średnia szlachta traciła znaczenie przez kryzys gospodarki folwarczno-pańszczyźnianej,
· podwójne elekcje: dwukrotnie – raz w przypadku Augusta II, raz w przypadku Augusta III,
· ciągłe konfederacje, brak zgody oraz sarmacka mentalność.
Upadek Rzeczypospolitej wynikał ze złożenia się na siebie wyjątkowo dużego wzrostu potęgi państw ościennych oraz wyjątkowego braku stabilności w ramach narodu polskiego. Już od wielu dziesiątek lat mentalność szlachecka uniemożliwiała sprawne reformowanie i rozwój Rzeczypospolitej, dodatkowo ciągła niezgoda między szlachcicami nie tylko stopowała, lecz cofała państwo w rozwoju.