Karol Wielki był władcą państwa Franków w latach 768-814. Przejął schedę po swym ojcu Pepinie i stworzył ze swojego kraju potężne imperium, czego zwieńczeniem była jego koronacja cesarska w 800 r. W trakcie swego panowania poprzez liczne wojny Karolowi udało się podbić: część Półwyspu Iberyjskiego za linią Pirenejów, Królestwo Longobardów w Italii oraz ziemie położone na wschód od jego państwa: Saksonię, Bawarię i Karyntię. Oprócz tego podporządkował sobie wiele plemion słowiańskich i rozbił ostatecznie Awarów. Dokonał też zmian w strukturze państwowej nowego imperium. Podzielił państwo na terytoria rządzone przez hrabiów (zwane hrabstwami) i zarządzane przez kontrolerów. Na terenach przygranicznych powołał do życia marchie, na których czele stali potężni margrabiowie.
Władca objeżdżał państwo, aby samodzielnie rozsądzać spory i rządzić swoim ludem. Jako namiestnik Boga miał również ogromny wpływ na działalność kościoła, któremu przyznał prawo do dziesięciny (dziesiątej części dochodu, która szła od tej pory na utrzymanie kościoła). Angażował się również w spory doktrynalne – między innymi w kwestie związane z kultem obrazów i innymi założeniami chrześcijaństwa – uważając się za ważniejszego od papieża.
Karol Wielki nazywany jest często władcą średniowiecznego świata. Jest w tym stwierdzeniu dużo racji, ponieważ władca ten nie tylko podbił większość państw znajdujących się wówczas w Europie (poza muzułmanami na Półwyspie Iberyjskim, Bizancjum i Brytanią), ale miał też ogromny wkład w rozwój systemu feudalnego i zmiany w Kościele. Był autokratą (sprawował rządy twardą ręką) i nie podobała się mu forma swojej koronacji: dokonał tego papież, którego Karol uważał za niższego rangą od siebie.