Współcześnie ikony uważa się za jedno z największych osiągnięć kultury Bizancjum i do dzisiaj odgrywają dużą rolę w kościele prawosławnym. W VIII w. wykształcił się jednak ruch wewnątrz Cesarstwa, który starał się o zniszczenie wszystkich graficznych przedstawień Chrystusa, Maryi oraz świętych. Ruch ten określa się mianem ikonoklazmu od greckich słów eikōn – obraz oraz klásis – złamanie.
Istnieje wiele możliwych interpretacji przyczyn tego rozłamu w wierze, wydaje się prawdopodobne, że wynikł on z kultury islamu, ponieważ nastąpił bezpośrednio po podbojach arabskich. W islamie bowiem surowo zakazane jest przedstawianie jakichkolwiek scen religijnych. Ikonoklaści powoływali się również na słowa Starego Testamentu – „Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze”, możliwe więc, że cały spór wynikał po prostu z bardziej rygorystycznej interpretacji Biblii.
Ikonoklazm w istotny sposób wpływał na politykę Bizancjum od VIII do IX w., dlatego warto przeanalizować ten problem w dwóch aspektach – zgodności z tradycją chrześcijańską oraz na tle nowo powstałego islamu. Islam bardzo rozwinął się terytorialnie w ciągu VII w., więc jest bardzo możliwe, że wpłynął też na pojmowanie wiary w Cesarstwie Bizantyjskim.