Italia po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego przechodziła z rąk do rąk. Najpierw istniało tam państwo Odoakra, następnie władzę tam przejęli Ostrogoci, którzy to w VI wieku zostali podbici przez Bizancjum. Konstantynopol zaczął wkrótce tracić władzę nad Italią na rzecz Longobardów. To plemię natomiast w VIII wieku podbili Frankowie. Z części ziem Italii utworzono Państwo Kościelne pod kontrolą papieża. Półwysep Iberyjski został Rzymianom odebrany przez Wizygotów, którzy stworzyli na tych terenach swoje królestwo. W VI wieku część ich ziem (podobnie jak w przypadku Italii) opanowało Bizancjum. Dominacja ta i tym razem okazała się czasowa. Wizygoci powoli odzyskiwali utracone tereny. W VIII wieku zostali jednak podbici przez Arabów i od tej pory władzę nad półwyspem Iberyjskim sprawowali muzułmanie.
Brytania pozostawała w tamtych czasach na uboczu. Podbój tych terenów rozpoczęli Anglosasi, którzy wyparli dotychczasowych mieszkańców na zachód wyspy. Zwycięzcy podzielili się później na 7 królestw, które walczyły pomiędzy sobą o dominację oraz stopniowo narzucili swój język i obyczaje podbitej ludności. Jak więc widzimy, w przypadku Italii i Półwyspu Iberyjskiego podobnie wyglądała kwestia walk z Bizancjum, które starało się odtworzyć Imperium Rzymskie.
Władza w Italii jednak częściej się zmieniała, co wpływało niekorzystnie na rozwój tego terenu. Najazd Arabów nie miał miejsca w przypadku Italii. Oba terytoria uległy do pewnego momentu romanizacji, jednak jej rozwój został zahamowany na Półwyspie Iberyjskim przez najazd Arabów. Brytania przez większość czasu pozostawała na uboczu i jej historia różni się znacząco od pozostałych regionów, co miało duży wpływ na brak rozwoju kultury romańskiej na tym terenie.
Półwysep Iberyjski i Italia to dwa regiony znajdujące się nad Morzem Śródziemnym. Z tego powodu ich historia w wielu aspektach jest do siebie podobna. Brytania natomiast przez większość czasu była oddzielona od reszty kontynentu, co wpłynęło na zupełnie inną historię tego regionu.