Mieszkańcy Warszawy radzili sobie z ograniczeniami narzuconymi przez okupanta w następujący sposób:
· Członkowie Polskiego Państwa Podziemnego bojkotowali udział Polaków w niemieckich seansach filmowych i teatralnych. Propagowali hasło: „Tylko świnie siedzą w kinie, a bogatsze w teatrze”.
· Polacy, pozbawienie przez okupanta prawa do kierowania autami poruszali się dorożkami, rowerami, rikszami.
· Polacy wydawali podziemną prasę, drukowali książki, plakaty, ulotki.
· Wykładowcy akademicy prowadzili tajne nauczanie – polska młodzież zdawała egzaminy maturalne i magisterskie.
· Na okupowanych ziemiach polskich powstawały różne organizacje konspiracyjne: ZWZ, AK, Szare Szeregi, które prowadziły walkę z okupantem.
· AK rozwijała propagandę antyniemiecką, sabotaż, akcje dywersyjne, działalność wywiadowczą.
Ze względu na specyfikę okupacji niemieckiej, której celem było wyniszczenie całego polskiego narodu, w walkę z okupantem mogli włączyć się wszyscy obywatele.
Nadzór nad oporem cywilnym sprawowało Kierownictwo Walki Cywilnej (Wydział Informacji Radiowej, Wydział Sądowy, Wydział Sabotażowo-Dywersyjny). KWC powołane przez Delegata Rządu na Kraj w kwietniu 1941 r. zajmowało się m.in. podziemnym wymiarem sprawiedliwości, tajnym nauczaniem na wszystkich szczeblach, działalnością propagandową. Na czele KWC stał Stefan Karboński. Komitet Walki Cywilnej rozpowszechniał przepisy walki cywilnej i różnego typu kodeksy postępowania cywilnego, zwłaszcza w środowiskach, które miały częste kontakty z okupantem: kolejarze, pocztowcy, policjanci, lekarze, artyści, dziennikarze. Działania KWC w znacznym stopniu pokrywały się z walką bieżącą AK. Postanowiono je połączyć. 5 lipca 1943 r. utworzono Kierownictwo Walki Podziemnej (KWP).