2-metylobutan-2-ol
Grupa hydroksylowa jest ważniejszym podstawnikiem, niż grupy alkilowe oraz jest ważniejsza niż wiązania nienasycone – dlatego od niej zaczynamy numerację atomów węgla lub staramy się, aby ta grupa miała możliwie najniższy numer. Pozostałe zasady są takie jak dla wszystkich węglowodorów, czyli:
-Odnaleźć łańcuch główny (to ten najdłuższy i/lub najdłuższy z największą ilością podstawników) i go nazwać w zależności od liczby atomów węgla i od razu zaznaczyć pozycję wiązania nienasyconego w nazwie rdzenia (względem pozycji grupy hydroksylowej)
-Ustalamy liczbę i rodzaj podstawników. Tworzymy ich nazwy dodając końcówkę –ylo lub -oro (np. „metylo-”, „chloro-”).
-Liczba podstawników (ale też wiązań podwójnych/potrójnych): mając dwa podstawniki, używamy przedrostka „di”, mając trzy – „tri”, mając cztery - „tetra” itd.
-Związki pierścieniowe – używamy przedrostka „cyklo” przy nazwie łańcucha węglowego (rdzenia)
-W nazwie należy podawać dane podstawniki w kolejności alfabetycznej
-Zapisujemy nazwę, zaczynając od nazwy podstawników z numeracją, dodajemy do tego nazwę łańcucha głównego.
-Końcówkę –ol zapisujemy na końcu nazwy (etanol), pamiętając o lokancie (np. butan-1-ol)