Pierwszym zlodowaceniem na terenie Polski było podlaskie, które objęło Mazury, Podlasie i część Mazowsza. Największy zasięg miało zlodowacenie południowopolskie, które sięgało do obecnej południowej granicy Polski poza Karpatami i Sudetami. Kolejnym zlodowaceniem było środkowopolskie – sięgało ono Sudetów i Karkonoszy oraz terenów współczesnych wyżyn. Ostatnie zlodowacenie było zlodowaceniem północnopolskim – w jego zasięgu znalazły się obecne Pojezierze Wielkopolskie, Pomorskie i Mazurskie.
Maksymalnym zasięgiem lodowca określamy granicę jego występowania. Lądolód to gruba pokrywa lodowa pokrywająca dany obszar. Przechodzący przez dany teren lądolód pozostawia po sobie różne formy ukształtowania. Jego masa jest tak duża, że ma zdolność przekształcania powierzchni – w wyniku jego działania powstają np.: pradoliny, jeziora, rynny polodowcowe, moreny, sandry czy głazy narzutowe.