Rzeźba młodoglacjalna to tereny na północy Polski, a staroglacjalna to tereny na południe od granicy zlodowacenia Wisły. Rzeźba młodoglacjalna charakteryzuje się dużą ilością jezior polodowcowych – wszystkie formy polodowcowe takie jak ozy, kemy, moreny są wyraźnym elementem krajobrazu. W rzeźbie staroglacjalnej znajdziemy jedynie te najlepiej zachowane moreny czołowe oraz pojedyncze zachowane elementy, tj. ozy i kemy.
Rzeźbą młodoglacjalną określa się tereny poddane najświeższemu zlodowaceniu. W przypadku Polski jest to jej północ. Rzeźba staroglacjalna to natomiast tereny, których najmłodsze zlodowacenie nie dotknęło.
Tereny o największej ilości zlodowaceń są najbardziej ukształtowane przez lodowiec i najłatwiej odnaleźć tam formy polodowcowe. Lądolód to gruba pokrywa lodowa pokrywająca dany obszar i wolno się przemieszczająca. Przechodząc przez dany teren, pozostawia po sobie różne formy ukształtowania – jego masa jest tak duża, że ma zdolność przekształcania powierzchni. W wyniku jego działania powstają np.: pradoliny, jeziora, rynny polodowcowe, moreny, sandry czy głazy narzutowe.