W wyniku nadania szlachcie licznych przywilejów, jej pozycja polityczna uległa wzmocnieniu, w kontraście do słabnących wpływów mieszczaństwa (które nie mogło nabywać ziemi poza miastami) i chłopstwa (którego rozwój zahamowano poprzez przywiązanie chłopów do ziemi). Od początku XVI w. możemy mówić o Polsce szlacheckiej, w której jeden stan zdominował scenę polityczną państwa.
Wzrost znaczenia szlachty osiągnął punkt krytyczny w 1505 r. Wydana wtedy konstytucja nihil novi stanowiła, że król nie może podjąć żadnych uchwał bez zgody szlachty.