Polis opierało się na tworzeniu wspólnoty wszystkich obywateli. Nie zawsze występowała jednak powszechna ich powszechna równość. Przykładowo w Atenach byli oni podzielenie na cztery klasy majątkowe, na podstawie których przyznawano im prawa i obowiązki. Co do zasady jednak w znacznej większości poleis obywatele posiadali pewne prawa polityczne, zazwyczaj była to możliwość udziału w zgromadzeniu ludowym, które mogło mieć szerokie kompetencje w zarządzaniu państwem.
Ideały polis najlepiej obrazuje falanga, czyli szyk złożony z ciężkozbrojnej piechoty, czyli hoplitów. W falandze walczyli obywatele danej polis i bez względu na swój zawód czy majątek mieli w niej równe miejsce, a swoją tarczą osłaniali też wojownika stojącego obok. W greckich poleis wykształciły się dwa typy ustrojowe, czyli oligarchia (rządy mniejszości) oraz demokracja (rządy ludu). Główną różnicą pomiędzy nimi stanowiła liczba osób mająca realny wpływ na politykę danego polis. W oligarchii specjalne miejsce zajmowała arystokracja, czyli potomkowie najmożniejszych rodów, stanowiąca grupę obywateli, których liczba była mniejsza niż w poleis demokratycznych.
Przykładem polis oligarchicznego jest Sparta, w której grupa obywateli liczyła w zależności od okresu od kilkuset do kilku tysięcy i stanowiła znaczną mniejszość wszystkich jej mieszkańców. W poleis demokratycznym z kolei liczba obywateli była znacznie większa; w Atenach będących sztandarowym przykładem takiego systemu sięgała około 30 tys. ludzi. Nawet jeżeli obywateli nie byli między sobą równi, to wszyscy mieli prawa polityczne; w Atenach było to przykładowo uczestnictwo w Zgromadzeniu Ludowym, na którym były podejmowane najważniejsze decyzje polityczne.
Poleis stanowiły wspólnoty obywatelskie i to była właśnie główna idea ich działania. Główną różnicą między oligarchiami i demokracjami było to jaki procent mieszkańców danego polis ma status obywatela oraz to, jakie prawa polityczne posiadali.