Jako że spartiaci mogli zajmować się jedynie rzemiosłem wojennym, ich proces wychowania skupiał się przede wszystkim na szkoleniu fizycznym. Tradycyjnie mówi się o okrutnym procesie selekcji noworodków, który miał odrzucić dzieci potencjalnie nienadające się do szkolenia. Spartański proces wychowania określa się mianem agoge i był organizowany, a także nadzorowany przez eforów. Dzieci od wieku siedmiu lat uczestniczyły w specjalnym treningu wraz z rówieśnikami, a po ukończeniu dwunastu lat, opuszczały dom rodzinny, aby zamieszkać razem z nimi w koszarach, gdzie ćwiczyli pod nadzorem starszych chłopców uczących się w ten sposób dowodzenia.
Ostateczną próbą, której poddawani byli najlepsi, była krypteja. Podczas niej chłopcy w wieku nastoletnim pozostawiani byli sami, jedynie ze sztyletem, co miało ich zmusić do napadania na wioski helotów i grabienia ich żywności. Wychowanie agoge miało więc na celu przede wszystkim kształtowanie sprawnych wojowników wytrzymałych na niedogodności, a także mających poczucie wspólnoty z innymi spartiatami. Wpajano im także bezwarunkowe posłuszeństwo niezbędne w sprawnych działaniach militarnych. Wszystko to sprawiało, iż Spartanie przez wieki cieszyli się sławą najlepszych wojowników w świecie greckim.
Wychowanie spartańskie było ciężkim, kilkuetapowym procesem, którego celem było stworzenie wytrzymałych wojowników, bezwzględnie posłusznych swoim przełożonym.