Dzieła Mickiewicza zostały podzielone przez badaczy jego twórczością na monologi – a to powoduje ze czytelnik nie ma miejsca aby podjąć dialog z dziełem. Monolog to wypowiedź jednoosobowa.
Liryka Mickiewicza jest nazywana „poezją bezokolicznika” – to stwierdzenie dotyczy zwłaszcza liryków lozańskich – taka forma utworu nie zachęca do dialogu. Stawia czytelnika w pozycji odbiorcy.
Dzieła Mickiewicza w XX wieku są odbierane zupełnie inaczej niż działo się to w XIX wieku.