Topos Arkadii przedstawia obraz rajskiej krainy mlekiem i miodem płynącej. Stanowi raj utracony, do którego dąży człowiek. W tej krainie przebywali pierwsi ludzie, zanim Bóg ich wygnał. Toposem arkadyjskim posługiwał się sentymentalizm, który roztaczał wizję krain zamieszkiwanych przez szczęśliwych kochanków.
Przykładem utworu reprezentowanego dla tego prądu jest „Laura i Filon” Franciszka Karpińskiego. Ten typ literatury wykorzystywał konwencjonalne, izolowane motywy. Między innymi właśnie motyw Arkadii i schematyczny typ bohaterów. Zakochani byli młodymi ludźmi, najczęściej pasterką i pasterzem, którzy spotykali się wieczorami na łonie natury w pięknych okolicznościach przyrody nieskalanych działalnością człowieka. Miejscem ich spotkań był jawor rosnący nad brzegiem strumienia. Zakochani spędzali wspólnie czas na czułościach, pocałunkach szepcząc sobie czułe słówka i zapewniając się we wzajemnej miłości. Jedyne zmartwienia, jakie im towarzyszyły, to te, które sami sobie wymyślali. Laura wpada w szał, kiedy myśli, że jej ukochany zdradził ją z inną. Tymczasem on przez cały czas krył się zaroślach, ponieważ chciał sprawdzić, jakie są jej prawdziwe uczucia.
Bohaterowie tego typu utworów mieli mentalność dzieci, które wychowując się w krainie szczęśliwości, nigdy nie doznały prawdziwych cierpień i problemów.
Motyw Arkadii został również wykorzystany w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza, gdzie krainą szczęścia jest Litwa, konkretnie Soplicowo i okolice.