Maria Pawlikowska–Jasnorzewska „Laura i Filon” – atrybuty sielanki jawor i koszyk z malinami. U autorki rzeczywistość jest nacechowane emocjonalnie: „A jawor był szumiący, ponury i siny”, a maliny w koszyku „śmiały się po cichu”. Kochankowie, w przeciwieństwie do sielanki są melancholijni, wyciszeni i bardziej przypominają postaci z książek niż żywych ludzi. Poetka kilkakrotnie podkreśla ich fikcyjność, sztuczność: „płascy jak kwiat w książce”, „wśród książkowej, pożółkłej i francuskiej woni”. W wierszu panuje atmosfera przemijania, a Laura i Filon przychodzą pod umówiony jawor, by w „proch się rozsypać”.
Zbigniew Herbert „Wilk i owieczka” z tomu Hermes – pies i gwiazda to poetycka aluzja do bajki Krasickiego „Jagnię i wilcy”. Wilk – alegoria zła, bezprawia i siły, ulega presji schematu i zjada owieczkę, choć wcale nie ma na to ochoty („Gdyby nie Ezop, usiedlibyśmy na tylnych łapach i oglądalibyśmy zachód słońca”).
Czesław Miłosz „Zaklęcie” – wywyższenie ludzkiego rozumu („Piękny jest ludzki rozum i niezwyciężony”). Człowiek, istota myśląca, ma zakodowane wewnętrzne poczucie dobra i zła, potrafi je od siebie odróżniać, nie ugina się, gdy trzeba bronić wartości moralnych („Ani krata, ni drut, ni oddanie książek na przemiał/ Ani wyrok banicji nie mogą nic przeciw niemu”).
Motywy zostały wykorzystane w sposób dosłowny lub żeby pokazać ich zupełnie inne znaczenie.