„Hamlet” wydaje się popularną w teatrze elżbietańskim tragedią zemsty. W rzeczywistości zemsta ta jest pozbawiona elementów barbarzyńskich. Przepełniona jest refleksją głównego bohatera na temat sytuacji, w jakiej się znalazł.
Tytułowy bohater, książę duński, jest wybitną jednostką, skrajnym indywidualistą o rozbudowanym życiu wewnętrznym. Został wychowany w renesansowym środowisku, dlatego jest pełen wahań i wątpliwości, które uniemożliwiają mu skuteczne działanie w rzeczywistości nowej epoki. Jego tragizm polega na przymusie wyboru pomiędzy zemstą, a nie chęcią popełnienia zbrodni.
Obowiązkiem jako syna i księcia jest pomszczenie zamordowanego ojca. Stąd wynika jego niezdecydowanie i skłonność do rozważań, które od imienia księcia nazwano „hamletyzowaniem”. Przepełniony jest melancholią i zadumą nad życiem. Dostrzega zło i nędzę świata rzeczywistego, co skłania go do refleksji nad sensem życia, wypowiedzianym w słynnym monologu, zaczynającym się słowami „Być albo nie być – oto jest pytanie”.
Młody mężczyzna wbrew woli zostaje uwikłany w historię morderstw, zemsty i krwi. Zdając się z góry skazanym na przegraną spełnia swój obowiązek wobec nieżyjącego ojca, który przypłaca jednak śmiercią. Zanim umiera przekazuje władze Fortynbrasowi, który jako człowiek mądry daje nadzieje na sprawiedliwe rządy.
Hamletyzować oznacza bić się z myślami, rozważać.