Barokowe utwory o tematyce miłosnej, w dużej części należały do poezji dworskiej. W tym nurcie pisał Daniel Naborowski, Andrzej Morsztyn. Miłość była przedstawiana w oparciu o koncept, mnogość środków stylistycznych, które miały zaskoczyć czytelnika i oddziaływać na jego wyobraźnię.
Miłość była prezentowana w sposób sztuczny, przerysowany, oparty o kontrasty. Stąd hiperbola w porównaniu z zakochanego do osoby zmarłej w wierszu Jana Andrzeja Morsztyna „Do trupa”. Czy w zestawieniu oczu magnatki z najwspanialszymi cudami natury Daniela Naborowskiego „Na oczy królewny angielskiej”.
Miłość była przedstawiona zarówno jako źródło największych rozkoszy, jak i niewypowiedzianych tortur. Ukochana kobieta mogła stanowić ósmy cud świata, a w drugiej przypominać najbrzydszą szaradę, tak jakby w wierszu Jana Andrzeja Morsztyna „Niestatek”. Sposób postrzegania kobiety zależał od targających zakochaną osobą skrajnych emocji, tworzących dychotomię miłość–nienawiść i wpisywał się w światopogląd epoki.
W epoce baroku w wielu utworach poetyckich pojawiał się motyw nieszczęśliwej miłości. To uczucie, które przynosi cierpienie i ból a z drugiej strony, radość i szczęście. Poezja dworska powstawała na dworach królewskich i książęcych.