Poeci metafizyczni (np. Mikołaj Sęp–Szarzyński, Sebastian Grabowiecki) i poeci światowych rozkoszy (np. Hieronim Morsztyn, Szymon Zimorowic). Poeci metafizyczni lubili przedstawiać je jako krótką chwilę czy nieustanną walkę, w której „marności” były jeszcze jednym wrogiem.
Poeci światowych rozkoszy inaczej podchodzili do rzeczy przemijających – człowiek (za zgodą Boga) może nasycić się nimi podczas pobytu na ziemi. Taki rodzaj szczęścia i rozkoszy nie jest możliwy do zrealizowania po śmierci. Inna jest rozkosz ziemska, a inna ziemiańska.
Możesz wymienić utwory:
· „Roksolanki” Szymona Zimorowica,
· „Do Kasie” Mikołaja Sępa–Szarzyńskiego,
· „Niestatek, Niestatek II, Do trupa, Na krzyżyk na piersiach jednej panny” Jana Andrzeja Morsztyna,
· „Do Anny” i wybrane fraszki Daniela Naborowskiego.
W swojej prezentacji możesz dodać tematyczne obrazy dzięki, którym praca będzie bardziej ciekawa.