· Obraz zrywa z klasyczną kanonem piękna, pokazując tak naprawdę turpizm, brzydotę, a nie piękno. Główną bohaterką przedstawienia jest upersonifikowana śmierć, która została przedstawiona jako pozbawiony ciała oraz szaty kościotrup. Jej poza jest przygarbiona z ugiętymi nogami, co jest sprzeczne z klasycystycznym wizerunkiem istot żywych, których ciała ustawione były zgodnie z zasadą symetrii czy kontrapostu.
· Klasyczny kanon piękna łamie również silny kontrast barw i światłocienia. Na obrazie dominuje czerń, która jest zestawiona z czerwienią o krwistym odcieniu. Całość łagodzą odcienie brązu, które zostały użyte w przedstawieniu śmierci oraz niektórych atrybutów ziemskich wartości.
· Zasadą kompozycyjną obrazu jest też asymetria. Cała scena jest pozbawiona harmonii i sprawia wrażenie chaotycznej i przypadkowej. Jest to niezgodne z kanonem piękna obowiązującym sztuce antycznej.
W sztuce antycznej panowała harmonia, zamiłowanie do proporcji i symetrii. W baroku zrywa się z tymi zasadami.