Założenia poetyki epoki baroku ściśle wiążą się z nieuchwytnością i dziwnością różnych zjawisk. Można tego doświadczyć np. w sztukach wizualnych, przy pomocy których starano się wypełnić groźbę metafizycznej pustki. Stąd różnego rodzaju ornamentacje i iluzjonistyczne chwyty, gry świateł i barw, dynamiczne kompozycje, które miały za zadanie oszukać zmysły człowieka.
Artyści zastanawiali się nad różnymi stanami ludzkiego życia. Szczególnie fascynowało ich przemijanie i śmierć.