Iluzjonizm barokowy polegał na takim malowaniu obrazu, tworzeniu płaskorzeźby, aby wywołać w widzu wrażenie, że są to elementy rzeczywistości. Ważne było odpowiednie zastosowanie światłocienia, perspektyw i skrótów, wierne odtwarzanie np. postaci.
Przykład dzieła iluzjonistycznego:
ołtarz w kościele Pijarów w Krakowie.
W iluzjonizmie stosowano także anamorfozy, czyli celowe deformowanie obrazu widoczne, gdy patrzy się z normalnego punktu widzenia, znikające, kiedy spogląda się na niego pod określonym kątem.